Doom'un Karanlık Çağları: Halo benzeri bir Rönesans

Doom oynadığımda: Karanlık Çağlar, Beklediğim son şey Halo 3'ü hatırlatmaktı. Yine de, ID Software'in Gotik Prequel ile uygulamalı bir demonun ortasında, kendimi bir Cyborg ejderhasına monte edilmiş buldum, şeytani bir savaş mavisi tarafında makineli tüfek ateşi barajını açığa çıkardım. Geminin savunma kulelerini çıkardıktan sonra, canavarımı geminin üzerine indirdim ve alt güvertelerinden ücretlendirdim, tüm mürettebatı sadece kırmızı bir sıçrama haline getirdim. Kısa bir süre sonra, gövdesinden patladığımda ve ejderhama geri döndüğümde, cehennem makinelerine karşı haçlı seferimi sürdürdüğümde Warmachine yok edildi.

Bungie'nin ikonik Xbox 360 atıcı hayranları, Master Chief'in Sözleşme'nin Scarab tanklarına yönelik saldırısına paralellikleri hemen tanıyacaklar. Helikopter benzeri eşekarısı, holografik kanatlı bir ejderha ve gizli uçan bir tekneye sahip dev lazer ateşleme mekanizması ile değiştirilirken, özü kalır: sorunsuz bir şekilde yıkıcı bir yatılı harekete geçen bir hava saldırısı. Şaşırtıcı bir şekilde, bu demodaki tek halo-esque anı değildi. Karanlık Çağların Savaş Çekirdeği açıkça kıyamet olsa da, kampanyanın tasarımı 2000'lerin sonlarında atıcı havasını ayrıntılı cutscenes ile kanalize ediyor ve oyun yeniliği için itiyor.

İki buçuk saat boyunca, dört kıyamet seviyesinden oynadım: Karanlık Çağlar. Birinci seviye, kampanyanın açacağı, sıkı tempolu, titizlikle tasarlanmış Doom seviyelerini (2016) ve devam filmini yineledi. Bununla birlikte, sonraki seviyeler beni devasa bir mekanik pilotluk yapmak, yukarıda belirtilen ejderhayı uçurmaya ve sırlar ve müthiş minibosslarla dolu geniş bir savaş alanını keşfetmeye tanıttı. Bu, Doom'un geleneksel mekanik saflığa odaklanmasından önemli bir ayrılış, bunun yerine Halo, Call of Duty ve hatta Nightfire gibi eski James Bond oyunları, senaryo setleri ve bir veya iki görev için görünen yeni mekanikleri ile bilinen eski James Bond oyunlarına benziyor.

Bu yön kıyamet için ilgi çekicidir, özellikle de dizinin bu tür unsurlardan uzaklaştığı düşünülür. İptal edilen Doom 4, modern askeri estetiği, karakterlere, sinematik hikaye anlatımına ve senaryo etkinliklerine vurgu yaparak Call of Duty'a ayarlandı. Kimlik yazılımı nihayetinde bu fikirlerin diziye uymadığına karar verdi, bunun yerine Doom'un (2016) odaklanmış yaklaşımını tercih etti. Yine de, burada 2025'teyiz, karanlık çağlar bu unsurları kucaklıyor.

Kampanyanın tempolu temposu, Call of Duty'nin en yenilikçi anlarını anımsatan yeni oyun fikirleri ile noktalandı. Demomu, Argent D'Nur, zengin Maykrs ve gece nöbetçileri-Doom Slayer'ın şövalye kardeşleri olan uzun, sinematik bir kesimle başladı. Slayer'ın kendisi korkunç bir efsane, iki bacak üzerinde nükleer düzeyde bir tehdit olarak tasvir ediliyor. Bu irfan, önceki oyunların kodeks girişlerini araştıran doom meraklılarına aşina olsa da, derin sinematik sunum Halo'yu taze ve anımsatıyor. Bu, NPC Night Sentinels'in çevre boyunca dağılmış, UNSC Deniz Piyadelerine benzeyen seviyelere devam ediyor. Oynadığım seviyelerde yanınızda savaşmasalar da, bir ordunun bir parçası olma duygusu, büyük bir güç yöneten usta şef gibi.

Giriş cutscene, önemli karakter çalışmasına sahiptir ve kıyametin ihtiyacı olup olmadığı görülmeye devam etmektedir. Şahsen, Ebedi'de görüldüğü gibi, çevre tasarımı ve kodeks girişleri ile aktarılan önceki oyunların ince hikaye anlatımını tercih ettim. Bununla birlikte, karanlık çağlardaki cutscenes amaçlarına iyi hizmet eder: Doom'un imza yoğun akışını kesintiye uğratmadan görevler kurarlar.

Yine de başka kesintiler var. Saf av tüfeği kesimiyle başlayan ve Slayer'ın yeni kalkanını kullanarak cehennem şövalyelerini parlatarak sona eren açılış görevinin ardından kendimi Pasifik Rim benzeri bir Atlan Mech, Demonic Kaiju'nun kokpitinde buldum. Sonra, sibernetik bir ejderhadaki gökyüzünden yükseliyordum, savaş mavnalarını indiriyor ve silah yerleştirmelerini hedefliyordum. Bu sıkı yazılı seviyeler, Call of Duty of Duty'nin Modern Warfare'in AC-130 Gunship dizisi veya sonsuz Warfare'in dogfighting görevleri gibi en unutulmaz yeniliklerini yansıtan yeni oyun fikirleri sunarak önemli bir değişim yaratıyor. Atlan yavaş ve ağırdır, cehennem ordularının gökdelen yüksekliğinde bir perspektiften Warhammer minyatürleri gibi görünmesini sağlar. Öte yandan ejderha, klasik kıyametten çok farklı bir deneyim sunan geniş açılı bir üçüncü şahıs kamerası ile hızlı ve çeviktir.

En iyi FPS kampanyalarının çoğu bu tür çeşitlilikte gelişir. Half-Life 2 ve Titanfall 2 standardı belirlerken, Halo'nun kalıcı çekiciliği kısmen araç ve ayak içi dizilerin karışımından kaynaklanıyor. Ancak, bu yaklaşımın Doom için çalışıp çalışmayacağından emin değilim. Ebedi gibi, Dark Ages, atışları, kalkan fırlatmalarını, caddeleri ve acımasız yakın dövüş kombinasyonlarını örterken tüm dikkatinizi talep eden harika karmaşık bir atıcıdır. Buna karşılık, Mech ve Dragon dizileri, QTE'lere benzedikleri için çok sıkı kontrol edilen savaş katılımlarıyla, neredeyse raylar üzerinde daha az ilgi çekici hissediyorlar.

Call of Duty'de, bu dizilerin mekanik karmaşıklığı ayak içi görevlerden çok uzak olmadığı için bir tanka veya çemberli bir silah gemisine geçmek çalışır. Ancak karanlık çağlarda, Eddie Van Halen ile birlikte oynayan bir ortaokul gitar öğrencisine benzeyen oyun stilleri arasında açık bir bölünme var. Doom'un çekirdek savaşı her zaman yıldız olacak olsa da, roketle çalışan bir Mech Punch ile dev bir iblis atarken, "sadece" çift namlulu bir av tüfeği ile yere dönmeyi özlememeliyim.

Son oyun saatim, karanlık yaşların başka bir alışılmadık kisveye geçtiğini gördü, ancak biri çok daha sağlam bir temel üzerine inşa edildi. "Kuşatma", ID'nin sınıfının en iyisi silah oyununa odaklanan bir düzeydir, ancak Doom'un tipik olarak klostrofobik seviye tasarımını geniş bir açık savaş alanına açar, coğrafya çok sayıda yol ve savaş arenası sunmak için dar ve geniş arasında değişir. Hedef, Beş Gore portalını yok etmek için, Call of Duty'nin çok amaçlı, sipariş içinde tam görevlerini yansıtıyor, aynı zamanda Halo'yu hatırlattı-bu haritanın açılış seviyesinin büyük ölçeği, Halo'nun iç ve dış ortamları arasındaki kontrastı çağrıştırıyor. Burada, mükemmel çekirdek atıcı sistemlerine çok daha büyük alanlarda yeni bağlam verilir, bu da cephaneliğinizdeki her silahın etkili aralığını yeniden düşünmenizi, futbol sahası uzunluk mesafelerini kapatmak için şarj saldırınızı kullanmanızı ve topçu büyük tank toplarından saptırmak için kalkan kullanmanızı gerektirir.

Doom'un oyun sahasını genişletmek odak kaybına yol açabilir - kendimi boş yollardan geri izliyor ve döngüde buldum, bu da hızını bozuyor. Karanlık çağların ejderhayı daha çok Halo'nun Banshee gibi dahil ettiğini görmek isterdim, savaş alanında uçmanıza, ateşe yağmur yağmanıza ve Divebomb'u hızını korumak ve ejderhayı deneyime daha sorunsuz bir şekilde entegre etmek için miniboss savaşlarına izin veriyor. Gördüğüm şeyin ötesinde böyle bir seviye varsa, hoş bir ek olurdu.

Tam kampanyanın genel şekline rağmen, gördüklerimin ne kadarının bir diriliş ve bir zamanlar seri için uygun olmadığı düşünülen fikirlerin yeniden yorumlanmasından etkileniyorum. İptal edilen Doom 4'ün çok azı halka açıklandı, ancak 2013 Kotaku raporu, "zorunlu bir araç sahnesi" de dahil olmak üzere "çok sayıda senaryo seti parçasına" sahip olduğunu açıkladı. Bu tam olarak Atlan ve Dragon bölümlerinde gördüğümüz şeydir-Xbox 360 dönemi atıcıların yenilik araç seviyelerini anımsatan teknik olarak basit senaryo dizileri.

2016 Noclip röportajında, ID Software'den Marty Stratton, Doom 4'ün "[Call of Duty] gibi bir şeye çok daha yakın olduğunu doğruladı. Çok daha fazla sinematik, çok daha fazla hikaye. Çevrenizde çok daha fazla karakter, oyun boyunca birlikte olduğunuz daha fazla karakter." Bütün bunlar hurdaya çıkarıldı, bu da çok fazla karanlık çağlarda geri döndüğünü görmek gerçekten büyüleyici hale getirdi. Bu kampanya, büyük yatılı aksiyon setleri, yemyeşil işlenmiş sinemalar, daha geniş bir karakter kadrosu ve önemli lore ortaya çıkacak.

Şimdi soru şu: Bu fikirler her zaman kıyamet için kötü bir uyum muydu, yoksa Call of Duty'i çok yakından anladıklarında sadece kötü bir uyum muydu? Bir parçam kuşkucu kalırken, hayranlar bir zamanlar "Doom Call" ı korurken, kimlik yazılımı bu yaklaşımı şimdi kanıtlanmış modern kıyamet formülüne başarıyla entegre etme olasılığı konusunda da heyecanlıyım.

Karanlık Çağların Dövme, Kanlı Kalbi, ayak içi, silahlı savaşı olmaya devam ediyor. Bu demodaki hiçbir şey bunun merkez parçası olmayacağını öne sürmedi ve oynadığım her şey Doom'un çekirdeğinin başka bir fantastik yeniden icatını doğruladı. Bunun tek başına bir kampanyayı destekleyecek kadar güçlü olduğuna inanıyorum, ancak ID yazılımının açıkça başka planları var. Stüdyonun bazı yeni fikirlerinin mekanik olarak zayıf hissettiğine şaşırdım ve temiz havadan daha fazla kirletici gibi hissedebileceklerinden endişeliyim. Bununla birlikte, hala görülecek çok daha fazla şey var ve bu parçalanmış demo misyonları bağlamsallaştıracak. 15 Mayıs'ı, sadece ID'nin rakipsiz silah oyununa geri dönmek için değil, merakımı tatmin etmek için hevesle bekliyorum: Doom: Karanlık, 2000'lerin sonlarında FPS kampanyası mı yoksa dağınık bir kampanya mı?