The South Meraung Village

W sercu gęstego, obciążone mgłą lasy Jawy, Agung i Arip natknęli się na chłodną legendę wioski South Meraung. To podczas rutynowej wędrówki mające na celu odkrycie nietkniętego piękna ojczyzny los doprowadził ich do koszmaru, którego nigdy nie mogli się spodziewać.

Agung, zawsze bardziej ryzykowny z tych dwóch, odchylił się od dobrze wywarcia ścieżka, napędzana nienasyconą ciekawością. Gdy słońce zanurzyło się pod horyzontem, rzucając długie, niesamowite cienie, zapalono go grubym zarośłem, beznadziejnie utraconym. Panika osadzona, gdy las stawał się ciemniejszy, a dźwięki nocy stawały się bardziej złowieszcze.

Tymczasem Arip, zdając sobie sprawę z nieobecności Agunga, poczuł przypływ strachu. Znał historie szeptane przez wieśniaków o południowej wiosce Meraung - miejscu, w którym czas wydawał się stać w miejscu, a duchy przeszłości pozostały zemstą. Zdecydowany znaleźć swojego przyjaciela, Arip zanurzył się w las, wzywając imię Agunga, jego głos połknął uciskającą ciszą.

W miarę upadku nocy poszukiwania Aripa doprowadziły go do krawędzi rozliczenia. Tam, spowity mgłą, leżał wioskę South Meraung. Powietrze było gęste z zapachem rozkładu, a wioska wydawała się impulsować z wrogą energią. Starożytne, rozpadające się domy stały niesamowicie ciche, a ich okna jak puste oczy obserwują każdy jego ruch.

Serce Aripa waliło, gdy zapuszczał się głębiej w wioskę, pod ziemią pod jego stopami czuje się, jakby w każdej chwili. Znalazł Agunga, skulonego w rogu zrujnowanej chaty, jego oczy szeroko rozległe. - Arip, musimy odejść - wyszeptał Agung, a jego głos drżał. „To miejsce… to nie w porządku”.

Zanim zdążyli uciec, przez wioskę przejechał chłodny wiatr, niosąc ze sobą szepty umarłych. Cienie poruszyły się własnym życiem, a powietrze stało się chłodniejsze, jakby sama istota strachu przenikała do ich kości. Usłyszali odległy dźwięk śmiechu, okrutny, kpiący dźwięk, który odbił się echem.

Gdy natknęli się na wioskę, desperacko poszukując wyjścia, napotykali objawienia - ghosts wieśniaków, ich twarze skręciły się w agonii i wściekłości. Każdy krok wydawał się cięższy, jakby sama wioska starała się utrzymać je uwięzione w przeklętych granicach.

Wreszcie, gdy Dawn pęknął, rzucając słabe światło przez mgłę, Arip i Agung znaleźli krawędź wioski. Ostatnim wybuchem energii pobiegli, śmiech duchów zanikał za nimi. Wyłonili się z lasu, z trudem łapiąc oddech, a ich umysły zachwycały się przed horrorami, których byli świadkami.

South Meraung Village nie była już tylko legendą - była to przerażająca rzeczywistość, której nigdy nie zapomnieli. A kiedy spojrzeli na las, skąpane w świetle dnia, wiedzieli, że ledwo uciekli z losu o wiele gorszym niż zagubione.