The South Meraung Village

In het hart van de dichte, door mist beladen bossen van Java stimuleerden Agung en Arip de huiveringwekkende legende van het dorp South Meraung. Het was tijdens een routinematige wandeling bedoeld om de onaangeroerde schoonheid van hun thuisland te verkennen dat het lot hen leidde tot een nachtmerrie die ze nooit hadden kunnen verwachten.

Agung, altijd de meer avontuurlijke van de twee, wierp het goed getroffen pad af, aangedreven door een onverzadigbare nieuwsgierigheid. Terwijl de zon onder de horizon dook, lange, griezelige schaduwen gooide, merkte hij dat hij zich omhulde door de dikke struikgewas, hopeloos verloren. Paniek begon toen het bos donkerder werd en de geluiden van de nacht werden onheilspellender.

Ondertussen voelde Arip, die zich realiseerde van de afwezigheid van Agung, een toename van angst. Hij wist dat de verhalen door de dorpelingen fluisterde over het dorp South Meraung - een plek waar de tijd stil leek te staan ​​en de geesten van het verleden hielden met een wraak. Vastbesloten om zijn vriend te vinden, dook Arip in het bos en riep de naam van Agung, zijn stem ingeslikt door de onderdrukkende stilte.

Terwijl de nacht viel, leidde de zoektocht van Arip hem naar de rand van een open plek. Daar, gehuld in mist, legde het dorp South Meraung. De lucht was dik met de geur van verval en het dorp leek te pulseren met een kwaadwillende energie. Oude, afbrokkelende huizen stonden griezelig stil, hun ramen als holle ogen keken naar zijn elke beweging.

Arip's hart beukte toen hij dieper in het dorp waagde, de grond onder zijn voeten voelde het alsof het op elk moment zou kunnen wijken. Hij vond Agung, ineengedoken in de hoek van een vervallen hut, zijn ogen wijd van angst. "Arip, we moeten vertrekken," fluisterde Agung, zijn stem trilde. "Deze plek ... het klopt niet."

Voordat ze hun ontsnapping konden doen, veegde een huiveringwekkende wind door het dorp en droeg het de gefluister van de doden met zich mee. Shadows bewoog met een eigen leven en de lucht werd kouder, alsof de essentie van angst in hun botten sijpelde. Ze hoorden het verre geluid van gelach, een wreed, spottend geluid dat om hen heen weergalmde.

Terwijl ze door het dorp strompelden, wanhopig om een ​​uitweg te vinden, kwamen ze verschijningen tegen - Ghosts van dorpelingen die al lang verdwenen waren, hun gezichten verdraaid van pijn en woede. Elke stap voelde zwaarder aan, alsof het dorp zelf probeerde ze vast te houden binnen zijn vervloekte grenzen.

Uiteindelijk, toen het ochtendgloren brak en een zwak licht door de mist werpte, vonden Arip en Agung de rand van het dorp. Met een laatste uitbarsting van energie renden ze, het gelach van de geesten die achter hen vervagen. Ze kwamen uit het bos, hijgend naar adem, hun geest wankelde van de gruwelen die ze hadden gezien.

Het dorp South Meraung was niet langer alleen een legende - het was een angstaanjagende realiteit die ze nooit zouden vergeten. En terwijl ze terugkeken naar het bos, nu badend in het daglicht, wisten ze dat ze nauw aan een lot waren ontsnapt dat veel erger was dan verloren te zijn.